Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Beyond Mulholland Drive

Α love story in the city of dreams

Ο David Lynch διηγείται ένα όνειρο – ψευδαίσθηση μιας επιτυχημένης ζωής σε μια πραγματικότητα αποτυχίας. Η Mulholland Drive θα μπορούσε να είναι ένα ρήγμα ανάμεσα σε δυο διαστάσεις, όπου συνυπάρχουν οι δύο κόσμοι – όνειρα ή απλώς η άτυπη έναρξη του ονείρου της Diane Selwyn (Naomi Watts) και η ονειρική της μεταφορά σε Betty Elms. Αυτό το όνειρο αποδέχεται ο θεατής ως πραγματικότητα, ακολουθώντας τον χαρακτήρα της Betty, με την οποία ταυτίζεται και στο τέλος πέφτει σε σύγχυση. Τα δυσοίωνα συναισθήματα που προβάλλονται κατά τη διάρκεια του ονείρου, λειτουργούν ως το υποσυνείδητο της άσχημης πραγματικότητας και παρόλα αυτά, ο Lynch με μεθοδευμένους τρόπους, καταφέρνει να εξαπατήσει το κοινό, το οποίο νομίζει ότι παρακολουθεί μια αφηγηματική πραγματικότητα, αλλά πάντα βρίσκεται ένα βήμα πίσω από την αφήγηση. 


Η Betty είναι νέα, γλυκιά, αισιόδοξη και πρόθυμη (στα όρια της αφέλειας) βοηθώντας την Rita, μια όμορφη γυναίκα που βρήκε και πάσχει από αμνησία. Την παίρνει υπό την προστασία της και αμέσως δημιουργείται μια σχέση μεταξύ τους, η οποία τοποθετεί την Betty στην κυρίαρχη θέση, με την Rita απόλυτα εξαρτημένη από αυτήν. Ψάχνοντας να βρουν την πραγματική ταυτότητα της Rita, η Betty κερδίζει το κοινό με τον χαρακτήρα και τη δυναμική της, με τον ίδιο τρόπο που κερδίζει το κοινό της ονειρικής της ιστορίας. Μια ονειρική ιστορία, στην οποία τα πάντα φαίνεται ότι λειτουργούν με το μέρος της και εις βάρος αυτών που εμπόδιζαν τα όνειρα της στην πραγματικότητα. 


Ο σουρεαλισμός στην “Silencio” σκηνή, υπενθυμίζει στην Diane ότι ονειρεύεται, με το κουτί να συμβολίζει την δολοφονία της Camilla και το περιεχόμενο την ενοχή και τις τύψεις αυτής της πράξης, τις οποίες κρατάει κλειδωμένες. Ξυπνάει...


Στην τελευταία πράξη της ταινίας, ο θεατής έχει μπερδευτεί τόσο πολύ, που ίσως να μην καταλάβει ότι κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούσε απλώς ένα όνειρο. Δεν θέλει δε, να πάει χαμένος ο χρόνος που σπατάλησε παγιδευμένος στην εξαπάτηση του Lynch και προσπαθεί να ακολουθήσει την Diane, την πραγματική υπόσταση της Betty, αλλά σε πολύ σύντομο χρόνο, η αρνητική συναισθηματική αντίδραση τον επηρεάζει. Προσπαθεί να ταυτιστεί με την ηρωίδα και τις προσπάθειες που κάνει να ξεπεράσει τις δυσκολίες της, αλλά ανακαλύπτει αμέσως, ότι πρόκειται για μια διαταραγμένη προσωπικότητα που δεν διστάζει να προσλάβει μέχρι και κάποιον δολοφόνο για το αντικείμενο του πόθου της, την Camilla Rhoads (Laura Elena Harring) την πραγματική υπόσταση της Rita. Στο όνειρο, η Rita ήταν υποταγμένη στην Betty, αλλά στην πραγματικότητα η Diane είναι συναισθηματικά εξαρτημένη από την Camilla και επιθυμεί την ονειρική τους σχέση, στην οποία η αμνησία, λειτουργεί και ως ένα επιπλέον μέσο συναισθηματικής υποταγής.   


Στο τέλος, στο θάνατο της Diane, καθρεπτίζεται και το ανεκπλήρωτο Hollywood-ιανό όνειρο. Ένα όνειρο συνδεδεμένο, ενδεχομένως, με την διαφυγή από δυσάρεστες παιδικές μνήμες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της Diane και τα εμπόδια για την είσοδό της στο κόσμο των αστεριών, τα οποία υποσυνείδητα την ακολούθησαν και στο τελευταίο της όνειρο μέσα από ασύνδετες μορφές, όπως ο άστεγος που συμβολίζει την πράξη της δολοφονίας ή το ηλικιωμένο ζευγάρι, αλλοιώνοντας την ομορφιά του ονείρου, μετατρέποντάς το σε εφιάλτη, όπου μαζί με το θάνατο της Diane έσβησαν και τα όνειρά της. 





Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Μια στιγμιαία απομάκρυνση της λογικής...

θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα παρακάτω λόγια ενός οπαδού των Pink Floyd, με αφορμή την (τις) συναυλία (-ες) του Roger Waters και ένα τυχαίο βίντεο του, στο οποίο μιλάει για το επερχόμενο μεγάλο show στην χώρα μας. Σε κάποια εναλλακτική πραγματικότητα, το ιδανικότερο επάγγελμα για εμένα θα ήταν ο συνήγορος του Διαβόλου, αφού πάντα έχει ενδιαφέρον η αντίκρουση της πάγιας στάσης του ευρύ κοινού, ακόμα και αν συμφωνώ… I’ve looked over Jordan and I have seen things are not what they seem…

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά έχουμε μάθει να μην αμφισβητούμε την όποια αξία κάποιων καλλιτεχνών σε όλες της μορφές τέχνης. Είτε υποσυνείδητα, είτε από συνήθεια, είτε λόγω έλλειψης γνώμης ή φόβου για την άλλη άποψη, είτε επειδή “έτσι!”. Οι Pink Floyd είναι μια από τις πιο σημαντικές μπάντες στην ιστορία της μουσικής, για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν με απλές λέξεις σε λίγες παραγράφους. Ο μουσικός τους ιμπρεσιονισμός βρίσκεται ανάμεσα σε αινίγματα, μυστήρια, ψυχεδέλεια, συναισθήματα, όνειρα, υπέρβαση του “εγώ” και νότες ιδιοφυών τρελών και συνειδητοποιημένων μουσικών σε ένα μανιφέστο που ξεπερνάει τα όρια του rock

Αναμφισβήτητα, όσον αφορά το μεγαλύτερο μέρος, εγκέφαλος του μουσικού-στιχουργικού διαλογισμού του φαινόμενου Pink Floyd, είναι ο Roger Waters, αν και η ταπεινή μου ύπαρξη θαυμάζει περισσότερο τον David Gilmour… Σε συζητήσεις ανάμεσα σε Floyd “αρρωστάκια” περί καλύτερου δίσκου, οι περισσότερες απαντήσεις καταλήγουν συνήθως στα “Ummagumma”, “The Dark Side Of The Moon” και “Wish You Were Here”, ενώ οι υπόλοιποι πετάνε ένα “The Wall” και καθαρίζουν εύκολα. Δεν μπορώ να πω ότι οι Floyd έχουν κυκλοφορήσει άσχημο δίσκο, αν και το “The Final Cut”, όντας υποδεέστερο των άλλων, μπορούμε να το εκλάβουμε ως προσωπική δουλειά του Waters performed by Pink Floyd, ενώ από εκεί και έπειτα, απλώς λείπει ο Waters, οπότε μιλάμε για κάτι “άλλο”.

Στο περίφημο αυτό 13λεπτο βίντεο, ο Waters με αφορμή τις ερωτήσεις κάποιου Έλληνα δημοσιογράφου (δεν αναφέρεται όνομα) μιλάει για το show, δίνει συμβουλές για αυτό και λέει και μια-δυο κοινωνικοπολιτικές κουβέντες που θα μπορούσε να πει ο οποιοσδήποτε υγιής πολίτης. Μια προσεκτική παρακολούθηση με έβαλε σε διάφορες σκέψεις και αν μη τι άλλο, τουλάχιστον φαίνεται ειλικρινής.
 

Χρησιμοποιώντας ελάχιστες Ελληνικές λέξεις, με λίγο καλύτερη προφορά από αυτή του Mπάγιεβιτς, αναφέρει ότι το show στην Ελλάδα θα βιντεοσκοπηθεί για να κυκλοφορήσει και σε blue-ray. Σύμφωνα με αυτόν, η Ελλάδα επιλέχτηκε επειδή εδώ υπάρχει ο ιδανικότερος χώρος και το πιο ενθουσιώδες κοινό. Δεν διαφωνώ με το δεύτερο, αμφισβητώ το πρώτο. Φυσικά δεν υπάρχει λόγος για γραφικές δηλώσεις, παρόμοιες με αυτές των πολέμιων των Manowar στις τελευταίες τους συναυλίες εν Ελλάδι, “έβαλε και άλλη ημερομηνία;!”, “γιατί δεν έκλεινε μεγαλύτερο χώρο;”, “όλα για τα φράγκα” κτλ. Έτσι και αλλιώς, πολλές φορές στο εξωτερικό προστίθενται επιπλέον ημερομηνίες αναλόγως με την ζήτηση, αλλά στην Ελλάδα we dont need no education… 

Ξέρουμε ότι σε διάφορες συναυλίες όλο και κάποιοι θα σηκώσουν μια φωτογραφική μηχανή ή ένα κινητό να βγάλουν κάποιες φωτογραφίες-ενθύμιο, αν και γενικώς αυτή η κατάσταση εμένα προσωπικά με ενοχλεί όταν γίνεται σε υπερβολικό βαθμό. Ο Waters λοιπόν, ΖΗΤΑΕΙ να μην φέρει μαζί του το κοινό φωτογραφικές μηχανές και κινητά, γιατί ξέρει ότι θα μπούμε στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουμε και το φλας ενδεχομένως να αλλοιώσει μέρος της παράστασης. Αναφέρει δε, ότι θα υπάρξει αυστηρή πολιτική σε αυτό το θέμα και θα αφαιρεθούν τα κινητά από τους παραβάτες… Hey teacher leave us kids alone…

Με 4 προσωπικά στούντιο albums (και ένα soundtrack) από τότε που έφυγε από τους Floyd συνηθίζει να εξαργυρώνει το παρελθόν του με διάφορες κυκλοφορίες, παρόμοιες περιοδείες και συναυλίες. Πριν μερικά χρόνια πέρασε πάλι από τα μέρη μας αποδίδοντας το Dark Side Of The Moon, φέτος στήνει τον Τοίχο, ίσως σε πέντε χρόνια μας φέρει και τα Ζώα… Από την άλλη ο κάτοχος της “φίρμας” περιοδεύει μόνο όταν υπάρχει νέα κυκλοφορία, πράγμα που φαίνεται πιο τίμιο απέναντι στη μουσική. Υπάρχει άραγε επιθυμία να χτίσει και να γκρεμίσει πάλι τον Τοίχο; Αισθάνεται ότι πρέπει να ξαναερμηνεύσει αυτά τα τραγούδια; Ταυτίζεται με αυτά; Όπως λέει, όχι. Έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια και δεν μπορεί να βάλει πλέον τον εαυτό του στη θέση του φοβισμένου και απογοητευμένου ήρωα του Τοίχου… Where has the feeling gone? Will I remember the songs? The show must go on

Μην έχουμε αυταπάτες. Τα πάντα γίνονται για το χρήμα και ο Roger Waters το γνωρίζει πολύ καλά. Από την πολιτική ερώτηση του δημοσιογράφου, την οποία αντιλαμβάνεται ως πολιτική δήλωση, συμπεραίνει ότι φαίνεται πως κατακρίνει (ο δημοσιογράφος) την ιδεολογία των ΗΠΑ στη νέα χιλιετία που εφαρμόζεται και σε άλλα μέρη του κόσμου, ενώ ο πολίτης του κόσμου (κάτοικος United States of Αμέρικα) Waters, απλώς συμφωνεί στο ότι οι ζωές μας ελέγχονται από τους λίγους με τα πολλά χρήματα. Τα πολιτικά του σχόλια είναι προβλεπόμενα “Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυβερνούν η προπαγάνδα και τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να γίνουμε πρόβατα που αποδέχονται αυτή την οικονομική κατάσταση”, αν και συμπληρώνει “Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Mε τη δουλειά που κάνω βγάζω αρκετά χρήματαPink isn’t well he stayed back at the hotel and they sent us along as a surrogate band…


Kαι όχι, αυτό που θα δούμε-δείτε δεν είναι οι Pink Floyd.


πρώτη δημοσίευση στο www.rockway.gr

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Who Cares?

7 Δεκεμβρίου 1988, ένας σεισμός μεγέθους 7 ρίχτερ στην Αρμενία, η οποία τότε ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, άφησε πίσω του μόνο ερείπια και σχεδόν 25.000 νεκρούς. Η υποδομή της χώρας ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να τον αντέξει. 
Λίγους μήνες μετά, μια μοναδική σύμπραξη μουσικών, αποφασίζει να διασκευάσει το κλασικό “Smoke On The Water” των Deep Purple, το οποίο θα κυκλοφορούσε ως single, αλλά και ως μέρος της συλλογής Rock Aid Armenia: The Earthquake Album, μαζί με κάποια άλλα κομμάτια των μουσικών που συμμετείχαν και τα έσοδα θα πήγαιναν στους πληγέντες. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η συγκεκριμένη ομάδα μουσικών ίσως είναι σημαντικότερη από την αντίστοιχη του μεγάλου Dio λίγα χρόνια πριν, για το HearnAid project και το κλασικό κομμάτι “Stars”. Απλώς, έχει μεγάλη διαφορά μια απλή διασκευή από μια αυθεντική σύνθεση, όσον αφορά τον αντίκτυπο στα επόμενα χρόνια. 
Ποιοί ήταν αυτοί οι μουσικοί; Ιan Gillan και Ritchie Blackmore (Deep Purple), Tony Iommi (Black Sabbath), David Gilmour (Pink Floyd), Alex Lifeson (Rush), Bruce Dickinson (Iron Maiden), Bryan Adams, Paul Rodgers (Free, Bad Company), Brian May και Roger Taylor (Queen), Chris Squire (Yes), Geoff Downes (Asia) και Keith Emerson (ELP), ενώ στις ηχογραφήσεις παραβρέθηκαν και οι John Paul Jones, John Lord.  
Toν Μάιο του 1990 και λίγους μήνες πριν η Αρμενία δηλώσει την ανεξαρτησία της από την Σοβιετική Ένωση, η οποία αναγνωρίστηκε στο τέλος της επόμενης χρονιάς, ο Ian Gillan την επισκέφθηκε για 4 συναυλίες. Οι rock και metal συναυλίες ήταν κάτι το άγνωστο τότε, σε εκείνα τα μέρη και η υποδοχή ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο Gillan και ο Iommi παρευρέθηκαν στην Αρμενία στα πλαίσια μιας τιμητικής βράβευσης από την ηγεσία της χώρας για το Rock Aid Armenia και την προσφορά τους. Οι δυο μουσικοί επισκέφθηκαν ένα μουσικό σχολείο, το οποίο λειτουργούσε σε ένα υποτυπώδες κτίριο και παρακολούθησαν τα παιδιά να παίζουν μουσική. Χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν έφευγαν από την Αρμενία, αποφάσισαν να γράψουν κάποιο κομμάτι και να το κυκλοφορήσουν για να συγκεντρωθεί το κεφάλαιο που χρειάζεται για την ανοικοδόμηση του σχολείου… και έτσι φτάνουμε στο single που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2011 κάτω από το όνομα WhoCares.   


Το πρώτο κομμάτι “Out Of My Mind” είναι μια μοναδική σύνθεση πλημμυρισμένη από τον Sabbathικό αέρα που πνέει από την Gibson του Iommi. Eκτός του Gillan, συμμετέχουν και οι Linde Lindstrom (κιθάρα), Jason Newsted (μπάσο), Nicko McBrain (τύμπανα) και τα μοναδικά πλήκτρα του Jon Lord. Η φωνή του Gillan, εμφανώς επηρεασμένη από το πέρασμα του χρόνου, χωρίς ακροβασίες και εξάρσεις, παραμένει συναισθηματική μαζί με την μοναδική χροιά του. Αν εξαιρέσουμε τη διαφορετικότητα που προσθέτει ο Lord, το “Out Of My Mind” θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον Black Sabbath δίσκο, σε αντίθεση  με το επόμενο τραγούδι με τίτλο “Holy Water”, το οποίο χαρακτηρίζεται από την πορεία και το ύφος του Ian Gillan. Eκτός του Gillan στη φωνή, τις κιθάρες μοιράζονται οι Tony Iommi, Steve Morris και Michael Lee Jackson, μπάσο και τύμπανα οι Rodney Appleby και Randy Clarke αντίστοιχα, πλήκτρα ο Jesse OBrian και οι Αρμένιοι Ara Gevorgyan, Arshak Sahakyan με παραδοσιακούς ήχους και όργανα χρωματίζουν μοναδικά την εισαγωγή και το κομμάτι, δίνοντας μια ethnic αύρα στο τελικό αποτέλεσμα.
Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις κάποιους από τους μουσικούς που θαυμάζεις να προχωράνε σε τέτοιες κινήσεις, τα έσοδα των οποίων κατευθύνονται σε φιλανθρωπικό σκοπό, όσο μικρός ή αμελητέος και να θεωρηθεί αυτός από κάποιους ή σε σχέση με την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στο μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας. Ακόμα και η μικρότερη κίνηση μετράει στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και κάποιοι έχουν δείξει ότι δεν αντιμετωπίζουν τα πάντα με στυγνό επαγγελματισμό. Σίγουρα δεν θα τους λείψουν αυτά τα “λίγα” και αφού η μουσική λειτουργεί, έτσι και αλλιώς, ως απόδραση από την καθημερινότητα - πραγματικότητα, καθρέφτης αυτής ή αντίδραση προς αυτή, ας λειτουργήσει κάποιες ελάχιστες φορές και για την καλυτέρευσή της.